Toen ik vanmorgen vroeg uit het raam keek, dacht ik dolfijnen in de zee te zien. Bij het ontbijt hoorde ik dat dat inderdaad zo was.

We hadden weer her regime 6,7,8. Dus om acht uur vertrokken we uit East- London ook wel Buffalo city genoemd omdat het aan de Buffalo rivier ligt. We rijden nog even door het centrum. Voor de City Hall staat een standbeeld van Steve Biko. Deze staat juist in East London omdat hij daar gevangen werd gehouden. De weg waar aan het standbeeld staat, is de weg waar hij steeds overheen vervoerd werd als hij verhoord werd. In 1977 is hij door het apartheidsregime vermoord.

We gaan weer verder op de N2. De eerste korte stop is bij de Vis Rivier. We lopen de brug over, de rivier ligt mooi in natuurgebied. Er zijn ook een paar jongetjes aan het vissen, ze halen met gemak de vissen uit het water. Aan de andere kant van de brug wacht Andre alweer met de bus.

Door naar Grahamstown (of zijn Afrikaans uitgesproken als Graamstad) voor de koffiestop. In Graamstad hebben de Engelsen zich begin 18e eeuw gevestigd. Dat is ook goed te zien in het centrum staat het ene Victoriaanse huis na het ander. De stad wordt ook wel Stad van de Heiligen genoemd. Er staan ruim 40 kerken. Wij rijden langs een aantal van hen. Eerst gaan we zoek naar koffie. Daarna lopen we door naar de kathedraal Saint Michael en Saint George, gebouwd in 182e door de Engelsen. Binnen een kijkje genomen. Mooie Kerk met naast een orgel ook een aantal xylofoons. Een beschrijving meegenomen van de kerk in het Nederlands, Afrikaans en Xhosa. Van het Xhosa snap je helemaal niets als je het leest: 1897: Kongezelelelwa Le ncochoyi nophondo kwesi zakhiwo sesikho. In Afrikaans: 1897: Die huidige toring vervang die voorportaal van die kerk. In NL krijg je dan:1897: De tegenwoordige toren en toren spits worden aangebouwd. Ook is er in Graamstad een Observatory Museum met een Camera Obscura. Een aantal mensen van de groep zijn hierheen geweest. Ik heb gekozen voor de kathedraal.

Naast de kerk staat een groep gevangenen, die de mensen toespreken. Dit blijkt vaker te gebeuren om mensen op het rechte pad te houden. Net als we weglopen, beginnen ze nog te zingen. Veel mensen staan te luisteren.

Dan op weg naar Port Elisabeth, ons einddoel voor vandaag. Nog steeds zijn we in de Oost-Kaap. Port Elisabeth is een grote havenstad. De enige in Zuid-Afrika die ook aan een rivier ligt. Er is veel Industrie. Vooral de auto-industrie bloeit in deze omgeving volop. Veel grote merken hebben hier fabrieken. Maar ze proberen ook steeds meer een strandplaats te worden. Er wonen 1,5 miljoen mensen in de stad. Ook deze stad doet erg Victoriaans aan. We rijden door het centrum en zien ook hier weer prachtige, grote huizen. We zien de City Hall het (stadhuis) en we rijden door de en Donkin Street.

Dan nog even de lunch. Vandaag even wat bij de Wimpie gegeten. Ik dacht lekker een milkshake, maar de melk is hier veel romiger, daardoor de milkshake dus ook. Na de lunch door naar het Summerstrand hotel. Inchecken en even tijd voor de koffie. Want om 16.00 uur worden we opgehaald voor een bezoek aan de Township.

We maken in de bus kennis me onze gids Monga, die zelf opgegroeid is in de Township. We rijden eerst langs het strand en nog langs een aantal koloniale gebouwen. Mongo vertelt ons dat er in de township van Port Elisabeth 500.000 mensen wonen, 75% van hen is zwart en 60% heeft geen werk. Er heerst veel armoede.

We komen aan bij de Township met de naam New Brighton, een van de oudste Townships va Zuid-Afrika. Je wordt er wel even stil van, van wat je daar ziet. Schamele huisjes gemaakt van spaanplaat en plastic zakken op het dak tegen de regen. Water en elektriciteit hebben deze huisjes niet. Water en toilet zijn centraal geregeld, op openbare plekken. Aan de andere kant zien we in de township ook stenen huisjes staan. Deze hebben wel water, toilet en elektriciteit. Dit worden ook wel de Nelson Mandela huisjes genoemd.

Toen Nelson Mandela president werd in 1994 was een van zijn beloftes dat er 1 miljoen huizen zouden worden gebouwd voor de allerarmsten Inmiddels zijn er 800.000 van deze huisjes gebouwd

Toch schijnen de mensen die in de Townships leven blij te zijn en tevreden. Ze hebben elkaar en zorgen goed voor elkaar. Dat maakt dat ze ook niet weg willen uit de vertrouwde omgeving van de Township. We liepen langs een huisje van een grote familie. Deze mensen willen geen stenen huis omdat ze dan niet meer samen kunnen wonen.

.
We lopen een stukje de Township in. Veel kinderen willen graag op de foto. We lopen binnen bij een kunstenaars Project, waar we hun zelfgemaakte spullen kunnen kopen. We zien veel schooltjes en kerken. Scholen worden opgericht door de staat, maar er zijn ook veel particuliere projecten.

Dan gaan we de bus weer in en rijden verder door de Township. We rijden langs een lokaal marktje, waar inwoners al hun waar verkopen: zoals groente, 2e hands kleding etc. Het is bijna niet te geloven wat je allemaal ziet. Op de hoek van een straat staat een kippenverkoper met levende kippen. Bij aankoop wordt de nek omgedraaid en de veren geplukt.

We komen aan bij een plaats waar we aan bij de Jeya Jazz Corner Pub & Grub. Een plak waar de inwoners van de townships avonds wat afleiding zoeken. We eten hier ook. Wat we te eten krijgen is door de inwoners gemaakt van de producten waar ze zelf ook van leven: zoals kip, worstjes, maïspap, bonen rijst en groente.

Zodra we binnen zijn worden we verrast door een dansgroep, ook inwoners van de Township. Gekleed in traditionele kleding. Ze laten dans en zang zien van de Zulu, Xhosa, Msdawa en Tswana stammen. Echt helemaal fantastisch.

Daarna is het eten klaar. Smaakte goed. Ook de maïspap waar veel Zuid-Afrikaanse mensen van leven. Na afloop van het eten werd er nog gezongen door Het Gospel koor Stars of Hope. Dat maakte de avond weer helemaal compleet. Voor thuis een DVD gekocht van de dansers en een CD van het gospelkoor.

Ik ben nu weer terug in het hotel. Ga even lekker douchen en op het balkonnetje zitten